Można przyjąć, iż „odzież” oznacza okrycie ciała, a pojęcie „ubiór” odnosi się do nazwania ubrania o określonej formie i określonym zastosowaniu. Przy takim założeniu możemy uznać, że odzież podlega przede wszystkim uwarunkowaniom klimatycznym i materialnym jak zasoby produkcyjne, podczas gdy ubiór wiąże się z uwarunkowaniami natury mentalnej i psychologicznej – takich jak: wierzenia religijne, magia, estetyka, pozycja społeczna, różnice rasowe i chęć naśladownictwa.

Nie jest łątwo roztrzygnąć, co było pierwsze, czy ubiór pojawił sie przed odzieżą, czy tez odzież przed ubraniem.

W historii istniały diametralnie odmienne zapatrywania na ten problem. Grecy i Chińczycy uważąli, że na początku okrywano ciało dla ochrony przed chłodem. Natomiast Biblia, starożytni badacze i współcześni psychologowie wskazują na przyczyny natury mentalnej – wstyd wedłuch starożytnych, zakazy lub wpływy magii oraz pragnienia podobania się według współczesnych.

Ubiór i odzież rozwijały się i ewaluowały. Zmieniały się jego rodzaje, wygląd i funkcjonalność. Mimo tej ewolucji w wyglądzie ubioru można pokazać jego główne rodzaje – niezmiennie od wieków, w którym sie ubiór i odzież rozwijała.

Wszystkie typy ubioru , pojawiajace się w ciągu tysiącleci rozwoju człowieka, sprowadzają się do pięciu prawzorów:

1. Ubiór drapowany, czyli luźny, powstały przez owijania ciała skórą lub tkaniną – do tego rodzaju należą egipski szendżit, grecki himation oraz taitańskie pareo.
2. Ubiór zakłądany na głowę, wykonany z jednego kawałka tkaniny lub skóry, który posiada otwór na głowę – rzymska paenula, średniowieczne huque, amerykańskie poncho.
3. Ubiór szyty i zamknięty, który skłąda się z kilku kawałków lekkiej tkaniny, okrywającej ciało i posiadajacej rękawy – grecki chiton, jońska tunika, gandourah, bluza i koszula.
4. Ubiór szyty i otwarty, zszyty z kilku podłóznych płatów materiału, który sie zakłada na inne ubrania i zapina z przodu – azjatycki kaftan, rosyjski tułup, europejski redingot.
5. Ubiór dopasowany, przsylegajacy do ciała i kończyn, a zwłaszcza nóg, które zapoczątkowały spodnie ludzi stepowych oraz futrzanych stroi Eskimosów.

Dopiero w czasach nowożytnych powstawać zaczęły ubiory, które były kombinacją tych danych typów. Te ubiory nie pojawiały sie w konkretnej strefie, ale narodziły się w zamierzchłej starożytności i wówczas już były przyswojone przez człowieka.

W różnych stadiach rozwoju człowiek wprowadzał do swojego ubioru kolejne innowacje, wymuszone koniecznością przystosowania sie do nowych warunków. W ewolucji ubioru możemy wyróżnić 3 zasadnicze fazy:

1. Pierwszy obejmuje okres od starożytności do XIV wieku. Ubiór w tym okresie, pomimo całej różnorodności przechodził niewiele przemian. W tym okresie ubiór nie miał określonego charakteru narodowego i był podobny we wszystkich warstwach społecznych. Ubiór był zazwyczaj obszerny, długi i fałdzisty. Ubiór odzwierciedlał poprzez różnorodność typow, pozostałosci funkcji magicznych i sakralnych pochodzących z bardzo odległych czasów.
2. Druga faza obejmuje okres od XIV do XIX wieku, kiedy to ubiór stał się generalnie krótki i dopasowany. Ubiór nabrał wówczas charakteru osobistego i narodowego. Od tego czasu ubiór częściej zmieniał się i można powiedzieć, iż w tym okresie narodziło się pojęcie mody
3. Od XIX wieku mozna mówić o ubiorze „cywilnym”. W tym okresie nastąpił duży rozwój cywilizacyjny i przemysłowy, który trwa do dnia dzisiejszego. Okres ten charakteryzuje się upowszechnieniem ubioru o coraz mniej osobistym odcieniu, a bardziej międzynarodowym. Jest to związane z mechanizacja produkcji konfekcji oraz europejskim ekspansjonizmie w sprawie mody